Perfekcjonistka nieidealna

Lubię zasypiać

kiedy budzi się cały świat

Lubię splątane słuchawki

kiedy stoję przy ruchliwej ulicy

Lubię samotne spacery

i włosy szarpane wiatrem

Lubię patrzeć na ludzi

ze szczytu mrowiska i podnóża gór

Lubię patrzeć przez okno

z ósmego piętra

Lubię wychodzić zimą na balkon

w samej koszulce

Lubię posiedzieć na ławce

w parku z nieznajomym

Lubię patrzeć na czubki drzew

i deptać trawę bosymi stopami

Lubię zapach mokrego kretowiska

Lubię panów w garniturach

i niewygodnych, eleganckich butach

Lubię smutne piosenki

kiedy mam dobry humor

Lubię za duże bluzy

zapach męskich perfum

Lubię zapach benzyny

Lubię patrzeć na gwiazdy

i słuchać ciszy przy blasku księżyca

Lubię siadać na parapecie

i rozmyślać, nic więcej

Nie lubię jedynie

uśmiechać się do ludzi

którym pluję w twarz

kiedy nie patrzą

Dłonie dziewiętnastolatka

I kto by pomyślał,
że te  pomarszczone dłonie
kiedyś były mniejsze od moich
Że dotykały świata,
kiedy mnie jeszcze na nim nie było
Ocierały łzy,
zanim ja
zdążyłam uronić choć jedną
I kto by pomyślał,
że te pomarszczone dłonie
że te obce dłonie,
które codzienne trzymają
tę samą smycz,
prowadząc od lat
tego samego psa,
doprowadzą do łez
prostego człowieka
Kto by pomyślał?
Czy ktoś oprócz mnie,
pomyślałby w ten sposób?
Ah tak, moje dłonie